zondag 29 april 2012
Kerriesoep, da’s pas spannend
Dat is nog eens een onderwerp voor een weblog: kerriesoep. Geen
mooi verhaal over de Pyreneeën, geen bergtop die wordt bezongen en ook geen
stukje over het leven in het dorp Ayet. Nee, het gaat vandaag over soep.
Kerriesoep welteverstaan. De meeste avondmaaltijden in Le Petit Refuge beginnen
met soep. Ik vind het een ideaal begin van de maaltijd en de ervaring heeft
geleerd dat de gasten er ook zo over denken. Een van mijn soepen licht ik er
vandaag uit. Het is de kerriesoep. Met name voor de Fransen is dit een
bijzondere, verrassende soep. Hier in de Couserans is men nogal conservatief
als het gaat om het gebruik van kruiden. Zout, peper, knoflook, peterselie en
af en toe tijm en rozemarijn. Daarmee houdt het wel zo’n beetje op. Kerrie
wordt maar weinig gebruikt. Men kent het wel, maar het is niet eigen aan de
streek. In Nederland is kerrie sinds jaar en dag bekend. De kruiden uit het
verre oosten zijn “dankzij” onze VOC-mentaliteit niet meer weg te denken uit de
Nederlandse keuken. Kerrie is gewoon en kerriesoep is een gewone soep. Maar
voor mijn Franse gasten is kerriesoep een sensatie. En een traktatie. Maar het
is dan ook meer dan zomaar een kerriesoep. Er zit namelijk iets in wat je niet in
een soep verwacht, maar wat prachtig combineert met de kerrie. Zal ik het
zeggen? Stukjes banaan. Wat een briljante vondst! Nee, niet in de soep gooien,
maar op het bord leggen en vlak voor het opdienen de gloeiend hete soep erover
gieten. Dan krijgt de banaan geen kans zachte smurrie te worden. Hoe bedenk je
zoiets, Ton? Tja, om eerlijk te zijn: ik heb het uit een boek. Het culinaire
meesterwerk “Spannende soepen” heeft me op het idee gebracht. Mensen die denken
dat soepen niet spannend kunnen zijn, moeten dat boekje maar eens inkijken. Wat
een pageturner is dat. De spanning druipt er van af. De ene soep nog spannender
dan de andere. Ik moet altijd glimlachen als ik het boekje in handen heb. Maar
zonder gekheid, iedereen vindt de kerriesoep bij mij lekker. En door de banaan
ook nog een beetje spannend. Mijn geheim: geen scherpe kerrie gebruiken, maar
milde. De soep moet de tong strelen. En verder heel veel liefde in de soep
verwerken. Dat werkt ook. Verschillende Fransen, Nederlanders en Vlamingen heb
ik het recept al gegeven en er zullen nog veel gasten volgen die om het recept
vragen. Je wilt het recept hebben? Dat kan. Ik zou zeggen: kom een keer eten in
Le Petit Refuge!
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenHet was een heerlijke soep! Net als vele andere lekkere soepen. En tja, doordat het met aandacht en liefde is bereid komt er nog wat extra's bij. Dat eet je, dat proef je en dat kan niet anders, dat doe je dan ook met aandacht. Eten bij jou is een feestje.
BeantwoordenVerwijderen