Kerriesoep, da’s pas spannend

Dat is nog eens een onderwerp voor een weblog: kerriesoep. Geen mooi verhaal over de Pyreneeën, geen bergtop die wordt bezongen en ook geen stukje over het leven in het dorp Ayet. Nee, het gaat vandaag over soep. Kerriesoep welteverstaan. De meeste avondmaaltijden in Le Petit Refuge beginnen met soep. Ik vind het een ideaal begin van de maaltijd en de ervaring heeft geleerd dat de gasten er ook zo over denken. Een van mijn soepen licht ik er vandaag uit. Het is de kerriesoep. Met name voor de Fransen is dit een bijzondere, verrassende soep. Hier in de Couserans is men nogal conservatief als het gaat om het gebruik van kruiden. Zout, peper, knoflook, peterselie en af en toe tijm en rozemarijn. Daarmee houdt het wel zo’n beetje op. Kerrie wordt maar weinig gebruikt. Men kent het wel, maar het is niet eigen aan de streek. In Nederland is kerrie sinds jaar en dag bekend. De kruiden uit het verre oosten zijn “dankzij” onze VOC-mentaliteit niet meer weg te denken uit de Nederlandse keuken. Kerrie is gewoon en kerriesoep is een gewone soep. Maar voor mijn Franse gasten is kerriesoep een sensatie. En een traktatie. Maar het is dan ook meer dan zomaar een kerriesoep. Er zit namelijk iets in wat je niet in een soep verwacht, maar wat prachtig combineert met de kerrie. Zal ik het zeggen? Stukjes banaan. Wat een briljante vondst! Nee, niet in de soep gooien, maar op het bord leggen en vlak voor het opdienen de gloeiend hete soep erover gieten. Dan krijgt de banaan geen kans zachte smurrie te worden. Hoe bedenk je zoiets, Ton? Tja, om eerlijk te zijn: ik heb het uit een boek. Het culinaire meesterwerk “Spannende soepen” heeft me op het idee gebracht. Mensen die denken dat soepen niet spannend kunnen zijn, moeten dat boekje maar eens inkijken. Wat een pageturner is dat. De spanning druipt er van af. De ene soep nog spannender dan de andere. Ik moet altijd glimlachen als ik het boekje in handen heb. Maar zonder gekheid, iedereen vindt de kerriesoep bij mij lekker. En door de banaan ook nog een beetje spannend. Mijn geheim: geen scherpe kerrie gebruiken, maar milde. De soep moet de tong strelen. En verder heel veel liefde in de soep verwerken. Dat werkt ook. Verschillende Fransen, Nederlanders en Vlamingen heb ik het recept al gegeven en er zullen nog veel gasten volgen die om het recept vragen. Je wilt het recept hebben? Dat kan. Ik zou zeggen: kom een keer eten in Le Petit Refuge!