Van wandelaar tot pelgrim

Er schijnt een boek in omloop te zijn met de titel “Van wandelaar tot pelgrim”.  Een mens kan zich ontwikkelen, is kennelijk de gedachte. Hij begint als wandelaar, een eenvoudig wezen dat de ene voet voor de andere zet en dat alsmaar herhaalt teneinde op de plaats van bestemming te komen. Een wandelaar is geen denker, hij doet eigenlijk maar wat. Maar er is hoop voor de wandelaar. Hij kan ontsnappen aan zijn simpele, doelloze bestaan door pelgrim te worden.  Daar moet je wel wat voor doen. Je doet de wandelschoenen aan, een rugzak om, de huisdeur achter je dicht en je gaat op weg naar Santiago de Compostella. Binnen de kortste keren onderga je een gedaanteverwisseling. Allerlei verheven gedachten komen in je op en je gaat je intensief bezig houden met belangrijke vragen. Prachtig lijkt me dat. Geen wandelaar meer zijn , maar pelgrim. Stel je voor dat ik dat zou kunnen meemaken. Menige lange tocht heb ik in de Pyreneeën gemaakt. Een week of tien was het vaak, soms nog langer. Avonturen die een onuitwisbare indruk hebben gemaakt. De Pyreneeën hebben me keer op keer een spiegel voorgehouden en me genadeloos geconfronteerd met mijn angsten, beperkingen en grenzen. Het was niet altijd gemakkelijk om in die spiegel te kijken, maar ik heb het gedaan. En passant heb ik op bescheiden niveau nagedacht over bij voorbeeld wie ik ben, hoe ik met mensen omga, wat ik in dit leven wil. Gaandeweg is er iets van inzicht ontstaan en het mooie is, vind ik, dat ik naar dat inzicht heb gehandeld. En daarom woon ik nu in de Pyreneeën en daarom doe ik wat ik doe. Ach, ik weet het, het stelt allemaal niet zoveel voor. Ik ben tenslotte maar een wandelaar, die zijn best doet op amateurniveau. De pelgrim daarentegen heeft de hoogste trede bereikt. Pelgrimeren is je bewegen in de eredivisie van het wandelen.  Zou ik ooit kunnen promoveren? Ja, stel je dat eens voor. Het zou wat zijn. Wat een verrijking van mijn troosteloze leven zou die sprong zijn!