Het mooiste pad van de Pyreneeën

De Couserans is een streek in de Franse Pyreneeën, die qua ontwikkeling achter is gebleven bij andere gebieden in dit gebergte. Bedrijvigheid is er niet, toerisme heeft niet de overhand gekregen. De bergdorpen zijn grotendeels leeggelopen. Jonge mensen keerden de bergen de rug toe en zochten hun heil elders. Wat overblijft zijn stille dorpen zonder voorzieningen, waar nog wat bejaarden wonen. Hoe anders is dat geweest. Een eeuw geleden maakte de mijnbouw gouden tijden mee. Vele honderden mannen werkten hoog in de Pyreneeën onder moeilijke omstandigheden. Zij woonden met hun gezinnen in dorpen die bloeiende gemeenschappen waren.  De Vallée du Biros, in de westelijke punt van de Couserans, was het centrum van de mijnbouw. Er werd op grote schaal zink en lood gewonnen. De mijnen van Bentaillou en Bulard zijn al lang gesloten, maar vervallen barakken, restanten van kabelbanen en verroeste wagonnetjes zijn er nog en prikkelen de gedachten en fantasie van de wandelaar die zijn weg baant in het grauwe gebergte. Het zijn de stille getuigen van een tijd dat er in de Pyreneeën letterlijk op hoog niveau werd gewerkt. Onvoorstelbaar wat men heeft gepresteerd. Sommige werken reikten zelfs tot boven de 2500 meter. Loop maar eens naar de Port d’Urets (2534 m), een bergpas op de Frans-Spaanse grens. De aan Spaanse zijde gewonnen delfstoffen werden “over de grens getild” en met een kabelbaan richting het gehucht Eylie getransporteerd. Stel je voor dat je moest werken in een van de gebouwen rond de Port d’Urets. Dan had je een aardige wandeling voor de boeg. Hoogteverschil: ruim 1500 meter. Maar de mensen waren in die tijd slim. Een prachtig pad creëerde men. Een pad dat niet de kortste weg naar boven zoekt, maar dat voortdurend slingerend omhoog gaat. Geen enkele passage is te steil, je kunt in een aangenaam ritme blijven lopen zonder stuk te gaan. Het is alsof geleerden zich erover hebben gebogen en het pad hebben afgestemd op wat een mens kan hebben. In een zetel word je naar de Port d’Urets gedragen. Schitterend! Ik heb de route verschillende keren gelopen, ben  nooit buiten adem geraakt en heb genoten van elke stap. En van de omgeving natuurlijk. De arbeiders die destijds naar boven gingen, zouden die ook hebben genoten van het mooiste pad van de Pyreneeën? Ik denk het niet. Ze hadden wel wat anders aan hun hoofd.